Na het ontbijt leveren wij onze sleutel in bij een dezjoernaja. Deze dame heeft een eigen hokje op onze verdieping en zij let onder meer op de sleutels van gasten die het hotel verlaten. Overigens zit op elke verdieping van ons hotel een dergelijke dame.
Anton en Marina
We gaan om 9.00 uur met onze bus richting Moskou voor een rondrit door de stad. Anton bleek gelukkig een goede chauffeur te zijn. Ik wordt nogal snel misselijk in de bus. Maar af en toe leek het op een waar wildwest rit… links en rechts inhalend en hij moest soms stevig op de rem trappen. De vluchtstrook wordt namelijk door het verkeer geregeld als wisselstrook gebruikt. Hoogstwaarschijnlijk met wisselend succes.....
We reden als eerste naar het Huis aan de Kade, een appartementencomplex van 11 verdiepingen aan de Moskou-rivier bij de Grote Stenen Brug dat uitkijkt op het Kremlin. Het is een van de meest lugubere plaatsen in Moskou. In de jaren dertig woonde er de elite van de Sovjet-Unie, die in diezelfde tijd voor een groot deel werd uitgeroeid door Stalin. Het sombere grijsstenen gebouw bestaat uit ruim 500 appartementen. Het werd aan het einde van de jaren twintig gebouwd voor hoge ambtenaren, politici, schrijvers, generaals, geleerden, Oude Bolsjewieken. Ze hadden er alle comfort uit die tijd: liften, een warenhuis, een schoonheidssalon, een kleuterschool, een sportzaal, een postkantoor, een garage, een cafetaria, een kliniek, een bioscoop, 24-uurs bewaking door de GPoe, de voorganger van de KGB. In 1937 was het er ’s nachts een komen en gaan van zwarte vrachtwagentjes die de bewoners kwamen ophalen om ze naar de kelders van de Ljoebjanka te brengen waar ze een nekschot kregen of werden gewurgd of doodgeslagen. Ook Joeri Trifonov (1921-1981) woonde er als kind, zijn vader was een hoge partijfunctionaris die in 1937 werd gearresteerd en geliquideerd. Over die beladen tijd uit zijn jeugd schreef hij een aangrijpende roman met de titel Het huis aan de kade (1976).
We reden als eerste naar het Huis aan de Kade, een appartementencomplex van 11 verdiepingen aan de Moskou-rivier bij de Grote Stenen Brug dat uitkijkt op het Kremlin. Het is een van de meest lugubere plaatsen in Moskou. In de jaren dertig woonde er de elite van de Sovjet-Unie, die in diezelfde tijd voor een groot deel werd uitgeroeid door Stalin. Het sombere grijsstenen gebouw bestaat uit ruim 500 appartementen. Het werd aan het einde van de jaren twintig gebouwd voor hoge ambtenaren, politici, schrijvers, generaals, geleerden, Oude Bolsjewieken. Ze hadden er alle comfort uit die tijd: liften, een warenhuis, een schoonheidssalon, een kleuterschool, een sportzaal, een postkantoor, een garage, een cafetaria, een kliniek, een bioscoop, 24-uurs bewaking door de GPoe, de voorganger van de KGB. In 1937 was het er ’s nachts een komen en gaan van zwarte vrachtwagentjes die de bewoners kwamen ophalen om ze naar de kelders van de Ljoebjanka te brengen waar ze een nekschot kregen of werden gewurgd of doodgeslagen. Ook Joeri Trifonov (1921-1981) woonde er als kind, zijn vader was een hoge partijfunctionaris die in 1937 werd gearresteerd en geliquideerd. Over die beladen tijd uit zijn jeugd schreef hij een aangrijpende roman met de titel Het huis aan de kade (1976). 
Daarna bezochten we de Sint Nicolaas Kerk van de Wevers. Sinds de 17e eeuw woonden de wevers in deze wijk, die daarom Chamovniki Sloboda (= wijk van de wevers) heette. Het is een prachtige kerk met rood en groen steenhouwerswerk op witte muren, vijf gouden uivormige koepeltjes en spitse klokkentoren. De kerk werd tussen 1659 en 1662 gebouwd en behoort tot de mooiste barokgebouwen van Moskou. Leo Tolstoi en zijn gezin bezochten deze kerk als ze in hun winterverblijf in Moskou logeerden.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten